Handen op de rug, schouders en hoofd licht voorovergebogen en de honden keurig naast hem. Dit is zoals velen hem kennen; onze buurman Snoeij. Het toonbeeld van een fitte senior. Wandelen, fietsen, zwemmen, kamperen, werken in de tuin en als vrijwilliger actief bij vele verenigingen. Altijd bezig en bereid om te helpen. Met zijn technisch inzicht en zijn kundigheid op gebied van houtbewerking hielp hij ons ook menigmaal.
Nu hij de vijfentachtig jaar bijna aantikte deed hij het iets rustiger aan. De tuin wat minder bewerkelijk, wat vrijwilligerswerk gestopt, tempo aangepast maar nog steeds ontzettend actief. Zo verdween mijn, door hem vervaardigde, reclamebord heel recent van onze tuin naar zijn werkplaats. Een nieuwe laklaag was echt nodig vond hij. Het bord staat inmiddels weer te pronken op de vaste plek.
Een tijdje geleden voelde hij zich niet goed. Een opname in het ziekenhuis was onvermijdelijk. Nog nooit had hij in het ziekenhuis gelegen maar hij had het er naar de zin vertelde de buurvrouw. Hij genoot van de techniek achter de medische apparatuur en liet zich graag uitleggen hoe alles werkte.
De dag voor wij op vakantie gingen kwam hij thuis. Er was goede hoop dat er nog tijd zou zijn. Weer wandelen, nu niet met de handen op de rug maar aan de rollator om spoedig weer in conditie te komen. Op de vierde dag na zijn thuiskomst werd hij ‘s ochtends niet meer wakker.
Net nu kon ik er niet voor ze zijn. Met pijn in mijn hart maar vol vertrouwen liet ik ze over aan de goede zorgen van mijn lieve collega. Zij begeleidde hen fantastisch.
Het werd een karakteristiek afscheid. Een robuust eiken opbaarplank, de wade gesloten met repen van zijn tuinoveralls.
Op de achtergrond een foto: lopend op het strand, handen op de rug schouders en hoofd licht voorovergebogen…..vaarwel lieve buurman Snoeij.