Mijn handen zijn gespannen rond het stuur geklemd.
Vrijdagmiddag, slechte weersvoorspellingen, kans op ijzel.
Dat is niet de enige reden waarom ik spanning voel.
Ik ben onderweg om kennis te maken met de partner en familie van een jonge vrouw
die binnenkort zal overlijden, en dat went nooit....
Die middag ontmoet ik Marga’s liefsten: haar vriend Louwrens, haar heit en mem, haar twee zussen, zwager, haar pasgeboren nichtje en niet te vergeten hond Mies. Marga is erbij; in diepe slaap in het bed in de woonkamer. We praten een tijdje met elkaar, terwijl woorden eigenlijk niet zo belangrijk zijn. Voelen, daar gaat het nu vooral om. Passen we bij elkaar en voelt het goed genoeg om mij het vertrouwen te geven hen te ondersteunen de dagen na het overlijden?
Zaterdagavond ben ik weer in hun midden, Marga heeft het leven losgelaten, veel te jong en tot groot verdriet van velen. Een week van intense samenwerking volgt. Familie, vrienden en kennissen dragen allemaal hun steentje bij. Met man en macht wordt gewerkt aan wat Marga zelf gekscherend “haar afscheidsfeestje” noemde. Ik ben diep onder de indruk van de inzet en passie van iedereen. Het zegt zoveel over hoe Marga in het leven stond. De schouders eronder en doorzetten en dat doet nu iedereen om haar heen voor haar.
Het resultaat is indrukwekkend en bezorgt menigeen kippenvel. Een lange slinger mensen wachtend langs het met fakkels verlichtte pad en in de stal. Daar, tussen de haar zo geliefde Fryske Hynders, is er ruimte voor een laatste groet en condoleren. Af en toe is er een paard te horen maar verder heerst er een bijzonder serene stilte.
Deze krachtige en prachtige vrouw kreeg het eerbetoon dat ze zo verdiende.
Over een paar dagen is het twee jaar geleden……
Vandaag zet ik haar in het middelpunt omdat ik weet dat ze ontzettend wordt gemist.