Bert wilde regie houden tot het allerlaatste moment. Hij koos zorgvuldig het moment waarop hij wilde sterven. Hij vroeg zijn naasten informatie in te winnen over mogelijkheden rondom zijn afscheid. Zo kwam het dat ik Bert zijn schoondochter een paar weken voor zijn overlijden sprak.
Ze stelt me vragen die ik beantwoord en ik beloof later nog aanvullende informatie te mailen. Uit het gesprek blijkt al snel dat vooral advies over een “alternatieve locatie” voor de afscheidsbijeenkomst van groot belang is voor de familie. Bert wil het niet standaard en daarom absoluut geen uitvaartcentrum of crematorium voor die dag. Ik denk hardop mee en benoem een aantal locaties in de regio waarvan ik denk dat deze passend zouden kunnen zijn. Eén locatie springt daaruit gezien hun wensen en mijn ervaringen met de locatie. Een idyllisch kerkje met een sfeervol bijgebouw dat geschikt is voor een klein gezelschap met daar tussen gelegen een fijne tuin.
Op zondagmiddag kijkt Bert samen met zijn vrouw rond bij de locatie en mijn tip blijkt een schot in de roos. Het knusse gebouwtje naast de kerk moet het worden met de mogelijkheid om bij goed weer buiten te zijn. En al duurt het nog een paar weken, de datum en de tijd mag ik al vast laten leggen. En zo geschiedde.
Op die ene bloedhete dag in juli is er een informeel samenzijn in klein gezelschap met een heerlijke lunch en een glas om te proosten op het leven van Bert. Het gezelschap is niet binnen maar buiten in de tuin aan de bosrand, en Bert is letterlijk in hun midden. Rondom hem halen ze met elkaar herinneringen op.
Zijn echtgenote fluistert me aan het einde van de bijeenkomst toe dat het niet beter had gekund dan op deze wijze. Meteen daar achteraan zegt ze glimlachend: ‘als er iemand hield van warmte en buiten zijn dan was het Bert’. Hoe bedoel je regie tot het allerlaatste moment……?