Bij de ingang van de natuurbegraafplaats worden we opgewacht door de beheerder. De loopkoets waarmee de gang naar het graf wordt gemaakt heeft ze alvast klaargezet.
Vier kinderen dragen hun vader van de rouwauto naar de loopkoets. Hun moeder, partners en kinderen sluiten aan, evenals andere familieleden en belangstellenden.Het is een flinke wandeling naar het graf dat zijn vrouw enige tijd geleden met zorg heeft uitgezocht. Een plek midden in de natuur waarvan ze wist dat ook haar man het prachtig gevonden zou hebben. Ooit zullen ze er samen zijn.
Het is een mooie dag, de zon schijnt volop. In stilte komen we aan bij de gekozen plek. Een paar woorden van de dominee en van één van de zoons doorbreken de stilte en dan is het tijd om hem aan de aarde toe te vertrouwen. Als gezin blijven ze als laatste achter bij het graf. De andere aanwezigen zijn na een laatste groet vertrokken.
Nu is het tijd om te doen wat ze zo ontzettend graag wilden. “Bety, als het kan dan willen we het graf van pa zelf sluiten”, is de wens die ze naar mij uitspreken in de dagen van voorbereiding. Aan dat verzoek kan ik gelukkig tegemoetkomen.
De jasjes gaan uit, de mouwen worden opgestroopt, een schep in de hand en met z’n allen gaan ze aan de slag. Van een afstandje kijk ik af en toe. Het is een prachtig schouwspel. De zon en inspanning laten zweetdruppeltjes glinsteren op hun voorhoofden en niet meer alle kleding is brandschoon.
Wat zijn ze trots op zichzelf als ze klaar zijn en wat voelde het goed om te doen. De kleinkinderen maken het af door bloemzaadjes in de aarde op en rond het graf te strooien. Over een tijdje zal er door ieders inspanning en de warmte van de zon iets moois groeien op die speciale plek.