Ik sta te wachten op onze dochter, ze is een buitenrit aan het maken. In de verte zie ik haar aan komen draven op de pony. De moeder van het meisje waarmee ze altijd samen rijdt komt ook aangelopen.
We groeten elkaar en al leunend op het hek kijken we samen hoe onze meiden steeds dichterbij komen. “Wist je dat mijn moeder is overleden?”, vraagt ze me. Ik wist dat ze ziek was maar dat ze was overleden wist ik nog niet. Ze vertelt over hoe ze afscheid heeft genomen van haar moeder, over het regelen van de uitvaart en hoe positief ze daar op terugkijkt. Wat vind ik dat fijn om te horen want als de dood dan op je pad komt dan gun ik iedereen een onuitwisbaar, liefdevol afscheid. Mooi dat dat in haar geval ook zo is.
“En toch vind ik het jammer dat we jou niet in konden schakelen Bety” hoor ik ineens naast me en meteen er achteraan een twijfelend:“of toch wel?”
Ik leg uit dat dat had gekund maar dat mijn ervaring is dat veel mensen dat niet weten. Ze vertelt me hoe het gelopen is, en dat is hoe het vaak gaat. Kort nadat moeder overlijdt worden de verzekeringspapieren voor de dag gehaald. Het telefoonnummer op de polis wordt gebeld en er wordt een uitvaartbegeleider, verbonden aan de verzekeraar, gestuurd. Op dat moment geen informatie over keuzevrijheid en dat terwijl deze vrijheid er wel degelijk is.
Naast mijn prachtige werk als uitvaartbegeleidster vind ik dat ik een missie heb: mensen goed informeren over zaken rondom overlijden en afscheid nemen. Vrije keuze is zo’n onderwerp. Weet dat je kunt kiezen voor een uitvaartbegeleider die jij wenst en die bij je past. Verzekeraars en begrafenisverenigingen keren de waarde van de polis gewoon uit.