‘Vind je het niet gek dat je iemand niet hebt gekend en dan toch zo betrokken bent bij het afscheid van die persoon?’ Die week ondersteun ik Ingrid en haar jonge dochters die veel te vroeg afscheid moesten nemen van haar man en hun papa Hugo. Ingrid stelt de vraag uit het niets, vanuit de gedachten waarin ze blijkbaar even verzonken is. Het is even stil, want ik weet niet meteen hoe ik mijn antwoord zal formuleren. Ik vind het een mooie en boeiende vraag. Een vraag die een beroep doet op mijn bewustzijn en me meteen weer bevestigd hoe bijzonder het is om op zo’n intens moment in het leven van iemand, die je niet of nauwelijks kent, heel dichtbij te mogen zijn. Al mijmerend over de vraag komen verschillende dingen in me op. Allereerst realiseer ik me dat ik het echt heel belangrijk vindt dat ik me daar bewust van ben en altijd blijf. Dat bewustzijn verliezen zou voorbijgaan aan mijn visie en aan de kwaliteit van mijn begeleiding.
Maar of ik het gek vind dat ik de persoon in kwestie niet heb gekend? Nee….het voelt niet als ‘gek’. Het is eigenlijk heel speciaal en ik verbaas me soms hoe snel je vertrouwd kunt raken met anderen. Wel is het steeds opnieuw zoeken en voelen: bij wie ben ik, wat is hier nodig en wat is hier mogelijk? Kan een vleugje humor of past dat juist niet?
En als ik dan de verhalen over iemand hoor bekruipt me regelmatig het gevoel dat ik het jammer vind dat ik hem of haar niet bij leven heb gekend. Wat Ingrid betreft kan ik alleen maar aangeven dat ik door haar en haar dochters Hugo langzaamaan toch een beetje mocht leren kennen. Waardoor hij in korte tijd niet meer als een vreemde voelde. Hun openheid en vertrouwen gaf mij die mogelijkheid.