Faith is taking
the first step,
even when you
don't see
the whole staircase"
Het is vroeg op de dag als meneer Visser mij belt omdat zijn moeder is overleden. Negenennegentig jaar mocht ze worden. Ik luister naar het verhaal over een pientere dame die tot voor kort nog zelfstandig woonde. Een onfortuinlijke val zorgt ervoor dat ze tijdelijk opgenomen wordt om weer op te knappen. Op het moment dat het langzaam de goede kant weer opgaat is mevrouw Visser deze ochtend plotseling niet meer ontwaakt.
Meneer Visser vertelt me vervolgens ook zijn eigen verhaal. Zijn broer is op jonge leeftijd overleden, waardoor hij op dit moment de enige directe naaste is. Zelf is hij getroffen door een aandoening waarvoor hij de afgelopen dagen intensief behandeld is. Zijn conditie is dusdanig dat hij de reis vanuit het zuiden van het land niet kan maken. Meneer Visser vindt het ontzettend belangrijk dat zijn moeder een waardig afscheid krijgt ook al kan hij er in de voorbereiding niet fysiek bij zijn. Hij vraagt me of ik deze zorg voor zijn moeder op me wil nemen. Dat wil ik…..
Een week van intensief contact via telefoon, mail en WhatsApp volgt. We communiceren over allerlei keuzes en de vorm van het afscheid. De afscheidsbijeenkomst plannen we over zes dagen, zo heeft meneer Visser tijd genoeg om aan te sterken. In een fijne kleine ruimte in het crematorium komt hij samen met zijn gezin. Ze zitten met elkaar rond de kist en halen herinneringen op.
Na afloop bedankt meneer Visser mij voor de goede zorgen maar vooral voor mijn vertrouwen. Vertrouwen om op afstand, zonder elkaar te kennen, alles te regelen. Bijzonder, meestal dank ik voor het vertrouwen dat naasten mij geven om te ondersteunen bij het afscheid van hun geliefde en nu is het andersom. Mooi hoe wederzijds vertrouwen bijdraagt aan goed afscheid nemen.