24/7 bereikbaar
Verbaasd

Verbaasd

Zo’n 2 weken na de uitvaart van haar echtgenoot bezoek ik mevrouw.

Vrijdagochtend rond 10.00 uur, zij een kopje koffie en ik een kopje thee. Mevrouw vertelt uitgebreid over hoe het nu met haar gaat. Ze is eigenlijk een beetje verbaasd over haar eigen kracht en het feit dat ze zich best aardig voelt zo kort na het afscheid van haar grote liefde. Ik stel haar gerust, omgaan met verlies en rouw doet iedereen op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout. Dat ziet ze zelf gelukkig ook zo.

 Even later zit ik ademloos te luisteren naar wat ze samen met haar Piet beleefde. Prachtige verhalen maar ook het verdriet toen hij door zijn gezondheid niet meer alles kon wat hij zo graag deed. Hun geliefde huis in Zuid-Frankrijk moesten ze van de hand doen want daar zijn lukte niet meer. Zo verstrijkt er ongemerkt een uur vol herinneringen.

 Zo uit het niets is daar ineens een vraag aan mij. “Vertel me eens hoe doe je dat? Altijd maar tussen die verdrietige mensen? Dan stap je in je auto, ga je naar huis en dan?" Ik glimlach en zeg dat ik die vraag vaak krijg en ik zeg: 

“Kijk eens terug naar het voorbije uur, en naar de week dat ik jullie begeleidde. Ik heb bijzondere verhalen gehoord, herinneringen aan jullie leven samen. Ik vind het heel speciaal dat ik daar op zo’n kwetsbaar moment in jullie leven getuige van mocht zijn. En vanuit die verhalen, anekdotes en ook verdrietige momenten zorgden we met elkaar dat ook de uitvaart een waardevolle herinnering werd”.

 Dat dat mij kracht geeft om als uitvaartbegeleider met zoveel liefde en bevlogenheid mijn werk te doen verbaasd mevrouw niet.

Verbazingwekkende kracht