Al mijmerend achter mijn bureau zit ik te bedenken waarover mijn column deze keer zou kunnen gaan. Meestal denk ik terug aan de voorgaande periode. Wie heb ik ontmoet, bij welke situaties was ik betrokken en zit daarin een onderwerp verstopt waarover ik graag wil vertellen?
Of het komt doordat het buiten ineens overal groen is om me heen weet ik niet, maar mijn gedachten blijven hangen bij het feit dat dingen om ons heen steeds veranderen. Soms heel snel zoals de kale bomen die ineens groen zijn. Andere dingen hebben eeuwen nodig en veranderen langzaam. De uitvaartwereld is de afgelopen jaren ook veranderd. Voor de één een verademing dat het anders kan, voor de ander is traditioneel nog steeds de beste keuze.
Een verandering die wat mij betreft heel positief is, is de verandering rondom afscheid van een baby. Lange tijd bestond het idee dat papa’s en mama’s hun stil geboren kindje vooral maar snel moesten vergeten. Het verwachtte kindje maar beter niet konden zien en vasthouden want dat zou het allemaal alleen maar moeilijker maken. Gelukkig hebben kennis en inzicht daar verandering in gebracht. Het is duidelijk geworden dat het juist belangrijk is om ouders naast afscheid nemen ook kennis te laten maken met hun kindje. Tastbare herinneringen maken, delen van verdriet en vooral niet voorbijgaan aan het bestaan hun kindje.
Er zijn zelfs nieuwe manieren ontdekt die bijdragen aan het kunnen zien van een vroeg- of pasgeboren baby. De zogenaamde watermethode. Het opbaren van het kindje in water, is een zachte en liefdevolle manier om het kindje te zien en te koesteren.
Een positieve verandering in een heel verdrietige situatie. Regelmatig bevestigd in een gesprek met een oma of een moeder die eenzelfde verlies jaren geleden meemaakte en zichtbaar geraakt en ontroerd is dat er nu zoveel meer aandacht voor dit afscheid mag zijn.