Ik zat in de tuin en mijn aandacht werd getrokken door een pluisje van een paardenbloem. Een zacht briesje pakte het op en legde het neer. Waar zou het terecht komen uiteindelijk? Zou het ontkiemen en volgend voorjaar uitbloeien tot een paardenbloem die ook weer een pluizenbolletje zou worden? Ik wist het antwoord niet en bedacht me dat het met het leven net zo is. Niemand weet hoe het loopt en op een onverwacht moment kan het zo ineens een andere wending nemen.
Zo ook bij Willem. Hij vertrok ‘s middags op de motor naar zijn werk. Het was mooi weer en daarom vertrok hij een beetje eerder om met een kleine omweg naar het werk te rijden. Een weg die hij meestal niet nam. Vandaag wel, en op díe plek, op dàt moment konden een trekker en hij elkaar niet ontwijken en botsten op elkaar. De dood was onvermijdelijk, Willem overleefde het ongeluk niet.
Willem vertrok met verwachting te gaan werken en later op de dag weer thuis te komen. In die veronderstelling waren zijn vriendin, haar en zijn kinderen ook. Een schok, ongeloof en groot verdriet. Zo’n abrupt einde van Willems leven had niemand verwacht.
Met man en macht werd er gewerkt aan de uitvaart van Willem.
Zijn kinderen, zijn vriendin en haar kinderen zetten hun beste beentje voor gesteund door vrienden en familie. Een grote wens van Willem werd door hen zelfs nog vervuld. Een rit in een Chevrolet. Achterop de Chevy PickUp werd hij naar het crematorium gereden, een indrukwekkend moment.
We weten niet hoe het leven loopt.
Een andere route, andere tijd en dan ineens die andere wending.
Niet om dagelijks bij stil te staan maar af en toe een moment van bewustzijn van onze kwetsbaarheid als mens is niet verkeerd....