De deur gaat open en na een vriendelijk goedemorgen loopt mevrouw Klaasen meteen door naar de woonkamer. “Ik zie erg op tegen dit gesprek hoor, maar mijn man wil het graag”, vertelt ze me wanneer we in de gang lopen.
Kort geleden heeft meneer Klaasen mij gebeld met de vraag of ik langs wil komen om kennis te maken en wat vragen te beantwoorden. Meneer en mevrouw Klaasen blijken kwieke zeventigers die volop van het leven genieten. Ze zijn van plan dat ook nog lange tijd te doen vertrouwen ze me lachend toe.
Meneer en mevrouw vertellen honderduit over hun leven, hun kinderen en hun hobby’s. Ook hun uitvaartwensen komen aan bod. Op een zeker moment stapt meneer Klaasen achter de piano en begint te spelen. Het is prachtig en ik zie dat het mevrouw Klaasen ontroert. “Als jij als eerste gaat lieverd, dan speel ik dit voor jou”, zegt hij liefdevol tegen haar. Even is het oorverdovend stil….
Het is mij helder wat meneer en mevrouw van mij nodig hebben. Ik beloof alles voor ze op een rijtje te zetten en opnieuw langs te komen. Voordat ik ga krijg ik nog een stapel uitvaartpolissen mee om uit te pluizen. Meneer Klaasen vraagt of ze ondanks hun verzekering toch voor ons kunnen kiezen. Die keuzevrijheid is er gelukkig.
Een week later zit ik opnieuw in de woonkamer. “Bety, ik vertelde je toch dat ik zo op zag tegen ons gesprek?” Ik knik. “Dat was onnodig, het was zo’n fijne ontmoeting en het heeft me opgelucht”. Dat is fijn om te horen. Ik overhandig alles wat ik heb uitgezocht en licht nog wat toe. Meneer Klaasen neemt de papieren van me aan en trekt de la open waar de uitvaartpolissen uit tevoorschijn kwamen. Hij stopt alles in die la en zegt dan triomfantelijk: “Zo, daar kan het mooi blijven liggen wanneer wij verder van het leven genieten”. En dat wens ik ze van harte toe!