Toos had lang gezorgd voor haar man Dirk.
De laatste verzorging na zijn overlijden wilde ze ook graag doen, samen met mij. Tijdens het wassen en aankleden sprak ze vol liefde met en over Dirk.
Ze vertelde me honderduit over hun leven samen, hun kinderen en de grote liefde voor elkaar en voor de natuur.

Toen de verzorging van Dirk naar tevredenheid van Toos was gedaan, dronken we samen een kop thee aan tafel in de gezellige woonkamer. Aandachtig luisterde ik naar wat Toos vertelde. ‘Dirk wilde begraven worden’, vertrouwde Toos me toe, ‘en dat is al geregeld hoor!’ Ze vertelde dat ze samen een bijzondere plek hadden uitgezocht. Regelmatig hadden ze er rondgewandeld. Ze wisten het zeker dit was de plek, midden in de natuur, waar ze ooit naast elkaar begraven wilden worden.

‘We hebben een graf gekocht op de natuurbegraafplaats hier in de buurt. Ik wil ook graag dat alles daar plaatsvindt, de ceremonie, het napraten met de gasten, iets drinken. Kan dat?’
‘Ja, Toos dat kan zeker’, antwoordde ik.

En zo ging het…..
Op de dag van Dirk’s uitvaart vertrokken we naar de natuurbegraafplaats.
In de kapschuur op het terrein brandden bij aankomst kaarsjes en vers geplukte wilde bloemen stonden her en der verspreid.
Dirk kreeg een plek in het midden met al zijn geliefden om zich heen. Er waren mooie woorden en er klonk muziek.

In stilte liepen we naar het graf, maar stil was het zeker niet. Het ruisen van de wind door de bomen en de kwetterende vogels benadrukten de sfeer en de prachtige plek. Een afscheid zoals Dirk en Toos het voor zich hadden gezien. Eenvoud en rust dichtbij de natuur.

In de kapschuur stond na afloop Dirk’s favoriete taart klaar, tijd om met elkaar herinneringen op te halen.