“Ik vind het zo stom Bety, ik ben zò boos!” Dikke tranen biggelen over Annegien haar wangen. “Het gaat alleen maar over Corona, maar mijn vader is dood! En als we elkaar weer mogen zien is iedereen het al lang vergeten”.
Ik zit aan de keukentafel met Ina en haar dochters Jeanette en Annegien. Twee dagen geleden is echtgenoot en vader Anne overleden en even is het Annegien teveel. Anne was ziek en dat zijn leven niet lang meer zou duren wist hij al een tijdje. Met Annegien sprak hij veel over zijn dood en de wensen voor zijn uitvaart. Een afscheidsbijeenkomst in de kerk waar hij en zijn Ina getrouwd waren. Iedereen zou welkom zijn. Helaas gooit Covid-19 roet in het eten. Een afscheidsbijeenkomst is mogelijk, maar er mogen maximaal 30 mensen aanwezig zijn. Ik heb er alle vertrouwen in dat we er, ondanks de beperkingen, met de nodige creativiteit een waardevol afscheid van kunnen maken. Dat vertrouwen helpt en als gezin zijn ze vastbesloten dat te realiseren.
Op de dag van de uitvaart staan buurtgenoten bij hun huis om Anne een laatste groet te brengen. Een indrukwekkend schouwspel dat iedereen in de stoet kippenvel bezorgt.
Anne zijn hart lag bij de natuur en dat is terug te zien in het robuuste frisgroene bloemstuk op de kist. Zijn verschoten pet ligt ernaast. Herinneringen aan hun vader delen dochters Jeanette en Annegien met het kleine gezelschap in de aula. Kleindochter Sanne vertelt dapper over haar innige band met opa. Het afscheid is warm en liefdevol en de sfeer die er hangt is helemaal Anne.
“Het was prachtig Bety, dit paste zo bij papa”, vertrouwt Annegien me toe.
“En de herinneringsbijeenkomst met iedereen erbij, die komt er! Dat heb ik papa beloofd”.
“Ik beloof dat ik jullie daarbij help", is mijn antwoord aan Annegien.