Na een frisse boswandeling zit ik samen met mijn dochter aan een lekkere kop thee als de telefoon gaat. ‘Goedemiddag u spreekt met Marisca, mijn oma is net overleden en ik heb begrepen dat u ons met alles zou kunnen helpen?’ Natuurlijk wil ik helpen. Ik vraag of ze het fijn vindt dat ik meteen naar haar toe kom. Na een volmondig “ja graag” stap ik in de auto en ga op pad.
Marisca’s oma woont in een kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie.
Als ik aan kom wordt net de laatste hand gelegd aan de verzorging van oma. Marisca verzorgde oma samen met een vertrouwde medewerker. Voor beide een betekenisvol moment.
Als de verzorging naar tevredenheid is afgerond vertelt Marisca over de laatste dagen van oma. Ook neemt ze me kort mee in hoe de laatste jaren zijn gelopen. Zij heeft als enige steeds contact gehouden met oma. Door omstandigheden is het contact met andere familieleden verloren gegaan. Marisca’s vriendin en moeder vullen aan en luisteren en denken mee.
Na een tijdje gepraat te hebben vertrouwt Marisca me toe dat ze zich heel veel zorgen heeft gemaakt over dit moment. En dan niet alleen over het afscheid nemen van haar lieve oma maar ook over de financiële situatie. Ze is bang de kosten van de uitvaart niet te kunnen dragen. Ik geef meteen aan dat ook met een klein budget er echt mogelijkheden zijn voor een warm en liefdevol afscheid. Ik zie de opluchting in haar ogen.
Donderdagavond nemen ze met z’n drieën afscheid van oma in haar vertrouwde kamer. Ze halen herinneringen op en nemen een advocaatje, tot het laatst toe favoriet bij oma! Vrijdagochtend brengen ze oma naar het crematorium en zwaaien haar daar voor de laatste keer uit.
Een ‘klein afscheid’?
Nee absoluut niet, het was groots in liefde en eenvoud!